Christian Churches of God
P.O. Box 369, WODEN ACT 2606, AUSTRALIA
E-mail:
secretary@ccg.org
Inleiding tot de Christenheid [225]
Christus was een Jood. Hij hield de Wetten van God en gehoorzaamde God in ieder opzicht. Hij was zonder zonde en zonde is wetsovertreding. Hij hield de Bijbelse Sabbatten in overeenstemming met de kalender die in gebruik was ten tijde van Christus in de Tempel te Jeruzalem en bij de Samaritanen.
De huidige Joodse Kalender was niet eerder geformuleerd dan 358 CE en is gebaseerd op verschuivingen van Gods Heilige Dagen overeenkomstig de traditie (cf. het artikel Gods Kalender [156] en ook De Wet en het vierde gebod [256]). De Gemeente kwam niet voor godsdienstoefening bijeen op de zondag tot aan het midden van de tweede eeuw en dit ging uit van Rome (cf. De rol van de vierde gebod in de geschiedenis van de Sabbatsvierende Gemeenten van God [170]). Zij hield niet het heidense Pasen tot het Quarto-decimaanse dispuut tussen 152 en 190 CE (cf. De oorsprong van Kerstmis en Pasen [235]).
Jezus Christus is niet de echte naam van de man die wij kennen als de zoon van God (cf. De betekenis van de term zoon van God [211]). Hij heette Jahoshua of Joshua (cf. Joshua, de Messias de zoon van God [134]). Hij had verschillende broers en zusters die na zijn dood een belangrijke rol in de Gemeente zouden spelen. De namen van zijn broers worden alle in de Bijbel genoemd en in de vroege geschriften van de Gemeente (cf. Ante Niceense Vaderen). Hun nazaten werden vermoord op aansporing van de Roomse kerk vanaf de vierde eeuw (cf. De maagd Mariam en de familie van Christus [232]). Christus heeft nooit op enig moment beweerd, dat hij God was. De Gemeente heeft hem in de eerste twee eeuwen van deze era nooit voor God gehouden of zelfs gelijk aan of mede-eeuwig met God (cf. De vroege theologie van de Godheid [127]). Geen enkele van de apostelen was Trinitariër. De Drie-eenheid was zelfs nog niet geformuleerd op het Concilie van Nicaea in 325. Deze formulering kwam pas op het Concilie van Konstantinopel in 381 CE (cf. Binitarisme en Trinitarisme [076]; Consubstantieel met de Vader [081]; en De Heilige Geest [117]).
Het argument dat Christus God was, als deel van het ene wezen, in het aspect van de enige Zoon, was de leer van de aanbidding van de god Attis, een Lydische godheid, die in Rome vaste wortel geschoten had. Het was een ander aspect van de aanbidding van Istar of Astarte of Astaroth. Aan het begin van de vierde eeuw klaagden de priesters van Attis, dat de Christenen al hun leerstellingen hadden gestolen (cf. ibid [235] en ook Reiniging en besnijdenis [251]).
Het idee, dat Christus God moest zijn, zoals God God was, komt feitelijk uit de Griekse filosofie en is te wijten aan de beperkingen in hun taal. Zij hadden geen woord voor de liefde Gods en daarom moesten zij het Hebreeuwse woord ahabah lenen voor dit begrip, dat zij veranderden in agape Zij beweerden dat alleen God mensen met Zich kon verzoenen. Indien Jezus dan niet God was, hoe kon hij dan die verzoening bereiken? Dit was gebaseerd op een valse redenering, maar werd niettemin door de Grieken geaccepteerd, die aangesteld werden als de leiders van de oosterse kerken, waarbij de verwanten van Christus, die Desposyni heetten, vervangen werden (cf. ibid [232]). Dit was feitelijk toen gecombineerd met een oude ordening van de heidense Drie-ene God (cf. De ontwikkeling van het neo-Platonische model [017] en Het doel van de schepping en het offer van Jezus Christus [160]).
Als gevolg van de Ariaanse oorlogen en de bekeringen van de Franken en Anglo-Saksen werden de Sabbatvierende Gemeenten onderdrukt door die factie van het Romeinse Rijk, die de Trinitariërs waren (cf. Algemene Verspreiding van de Sabbatvierende Gemeenten [122]; ibid. [170] en Cox-Kohn, The Sabbatarians in Transylvania, CCG Publications, 1998, pp. i-xxvii).
De Sabbatariërs, hoewel onderdrukt in Europa, waren die kracht, die de aanstoot gegeven heeft tot de Protestantse Reformatie (cf. Socianisme, Arianisme en Unitarisme [185]).
De Joden geloofden dat God zich nooit aan de mens geopenbaard heeft en dat de Wet aan hen was gegeven door de Grote Engel van Jahovah, ook wel Jahovah geheten, die Israëls Tweede God was. Hij handelde en sprak namens God en was met Israël in de vuurkolom en de wolkkolom tijdens de Exodus. Deze positie was ook die van de apostelen en de vroege Gemeente (cf. De Engel van JHVH [024]; Psalm 45 [177]; Psalm 110 [178]; De Etymologie van de Naam van God [220] en Jesaja 9:6 [224]. De Gemeente geloofde dat Satan de god van deze wereld was (cf. Lucifer: Lichtdrager en Morgenster [223]. De Gemeente geloofde niet in hemel en hel en verwierp de leer van de onsterfelijke ziel als goddeloze en godslasterlijke doctrine (cf. De ziel [092] en Over onsterfelijkheid [165]). Mensen die geloofden, dat men naar de hemel ging, wanneer men stierf, waren Gnostici en zij brachten ook andere leerstellingen in de kerk (cf. Vegetarisme en de Bijbel [183]; Wijn in de Bijbel [188]; en De Nicolaiten [202]).
De Gemeente zal niet beginnen met heersen tot de Wederkomst van Messias bij de eerste opstanding en zij zal onder Messias duizend jaar lang op de aarde heersen, en dan deel nemen in de tweede opstanding en de planeet voorbereiden voor de Stad Gods (cf. Het millennium en de opname [095] en De Stad Gods [180]).
Christus moest een specifieke rol spelen in de schepping. Hij was niet de enige waarachtige God. Hij was gezonden door die enige waarachtige God en Die te kennen, is het eeuwige leven (Johannes 17:3) (cf. De Rol van de Messias [226]). Terwijl hij niet de Allerhoogste God, Eloah, was, heeft hij een voorbestaan gehad (cf. Het voorbestaan van Jezus Christus [243]). Hij was deel van de meerdere zonen van God, aanwezig bij de schepping en gezien in de meervoudige betekenis van elohim. De Gemeente heeft eeuwenlang begrepen en onderwezen, dat de uitverkorenen elohim zouden worden zoals de Engel van Jahovah aan hun hoofd (cf. Zacharia 12:8 en De uitverkorenen als Elohim [001]).
Het gewelddadige binnendringen van de valse leer van de Drie-ene God, de Drie-eenheid vormend, gaf de stoot tot het ontstaan van de Islam, die deze beginselen volledig verwierp. Mohammed en de eerste vier kaliefen, die de rechtvaardig geleide kaliefen genoemd werden, zijn de enige doctrinair zuivere Moslim leiders geweest. Na hen stortte de Islam ineen en werd door tradities ontaard, net als het Judaïsme en Christendom vóór hen (cf. Christus en de Koran [163] en De Sabbat in de Qoraan [274]).
Christus was niet de enige waarachtige God, die geen der mensen ooit gezien heeft of zien kan en die alleen onsterfelijkheid heeft (1 Timoteüs 6:16; cf. Christus en Godheid [237]). Christus was de Arche van de Schepping Gods en had een specifiek doel in de schepping (cf. Arche van de Schepping Gods als Alfa en Omega [229]. De schepping is volgens een specifiek plan dat afgespiegeld wordt in de Bijbelse feesten (cf. Gods feesten zoals zij in verband staan met de Schepping [227]). Spoedig zal Messias terugkeren om hen te behouden die ijverig hem verwachten en om Gods Wet te vestigen en zijn ordening van regering op deze planeet (cf. Schema van de tijdsafloop van deze eeuw [272] en de serie Wet en de Geboden [252 ff]).
De Gemeente is een klein lichaam, uitverkoren en uitgeroepen tijdens de laatste tweeduizend jaar, en voorbereid voor de regering van God in het millennium. Zij zijn de Tempel Gods en geheiligd en door hun daden en inspanningen helpen zij in het werk dat God Messias gegeven heeft om te volbrengen (cf. Heiliging van de Tempel van God [241] en Het meten van de Tempel [137]; De regering van God (174) en God en de Gemeente [151])
***
Opmerking: Verschillende van de artikelen zijn alleen nog maar in het Engels beschikbaar. In de loop der tijd komen deze ook in het Nederlands ter beschikking. U kunt echter de publicatie ervan bespoedigen door mee te werken aan
de vertalingen.