Christen Kerke van God

[243]

 

 

 

 

 

 

 

Die Voorbestaan van Jesus Christus

 

(Uitgawe 2.1 19980404-19980822)

 

Radikale Unitarisme ontken die onstoflike voorbestaan van Jesus Christus en beweer dat sy bestaan  met sy geboorte deur Mariam begin het. Die leer van die Twee-eenheid (Binitarisme), maak daarop aanspraak dat die Godheid uit twee persone bestaan. Diteïsme (Ditheism) maak aanspraak op die bestaan van twee gode van ewigheid af. Party mense maak `n sprong van Binitarisme tot Diteïsme en verstaan nie enigeen van die leerstellinge of hul oorspronge nie. Wat is die Bybelse standpunt?

 

                                                                                                                                                                       

 

 

Christian Churches of God

Posbus 369,  WODEN  ACT 2606,  AUSTRALIA

 

Epos : secretary@ccg.org

 

 

(Kopiereg ã 1998  Wade Cox)

 

Hierdie artikel mag gratis gekopieer en verspei word, mits dit in sy geheel weergegee word, sonder  veranderings of weglatings. Die naam van die uitgewer en kopiereg moet vermeld word. Geen betalings mag gevra word van diegene wat die kopie ontvang nie. Kort aanhalings word toegestaan in resensies en oorsigte sonder om kopiereg te skend.

 

Hierdie artikel is verkrygbaar van die Wêreldwye Webwerf:
http://www.logon.org en http://www.ccg.org

 

 

 

 

 


 

 

Die Voorbestaan van Jesus Christus

 


Die vraag van die voorbestaan van Jesus Christus is eintlik in twee gedeeltes verdeel.  Een is die vraag van `n voorbestaan soos en met God voor die aanvang van die hele skepping. Met ander woorde, die bewering is dat Hy vooraf bestaan het voor die geestelike skepping. Die ander aspek is dat Christus vooraf bestaan het as `n geestelike wese voor Sy menswording. Hierdie artikel handel met die stelling dat Hy bestaan het voor die fisiese skepping, maar nie die enige waaragtige God is nie.

 

Volgens die Bybel is daar net een ware God en dat Hy Jesus Christus gestuur het (Joh.17:3). Die Bybel verklaar ook dat geen mens Hom ooit gesien het, of ooit kan sien nie, en Hy woon in ontoeganklike lig.  Hy alleen is onsterflik (1Tim. 6:16). (Sien die artikel Oor Onsterflikheid [Nr. 165]). Hierdie aspek word hieronder verder ondersoek. In hierdie opsig het Christus nie vooraf bestaan op dieselfde manier as God nie. God alleen bestaan in alle ewigheid. Desnieteenstaande is die Bybel net so spesifiek dat Christus bestaan het as `n geestelike wese voor die grondlegging van die aarde.

 

Die apostel Johannes het van Christus geskryf en verklaar sy voorbestaan in verhalende vorm. Johannes 1:1 word  weergegee deur die Trinitariërs as:

 

Joh 1:1 In die begin was die Woord, en die Woord was by God, en die Woord was God.

 

Volgens die Peshitta en die wyse waarop die eertydse tekse gebruik was, weet ons dat die vertaling foutief is. Die Peshitta bewys dit,  selfs uit Lamsa se vertaling, wat probeer instem met die Trinitariërs se vertolking van die teks:

Die Woord was in die begin, en daardie einste Woord was met God; en God was daardie Woord.

 

Die ander  woordstruktuur van die laaste sinsdeel word hier getoon. Die Concordant Literal New Testament, toon vanuit die Grieks, die werklike letterlike betekenis van die woorde en hul samestelling. Die woorde self word  in vet druk weergegee en in die Afrikaanse teks verskyn die woorde in gewone druk.

 

In die begin was die Woord, en die Woord was tot (“toward”) God, en God was die Woord.  Dit was in die begin tot (“toward”) God.

 

Dié teks spreek van die verwantskap en toewyding van Jesus Christus tot God. Hierdie teks vervolg in Joh. 1:2(3):

 

Alles het tot stand gekom deur dit, en apart daarvan het nie een ding tot stand gekom wat tot stand gekom het nie. (Vertaal vanuit die Concordant Literal New Testament)

 

Dus, die eerste teks hier praat van die logos as die woord. In die bybelse tye het hulle dit die Memra genoem; logos is die Griekse term en Memra is die Hebreeuse term vir die woord van God soos dit verstaan word uit die Ou Testament.

 

Radikale Unitariërs, d.w.s. diegene wie die voorbestaan van Christus voor Mariam (of Maria) ontken, beweer dat dit nie Christus was nie, maar `n denkbeeldige vorm van die mag van God as Sy goddelike uitspraak.

 

Johannes hoofstuk 1 verduidelik egter hierdie opvatting in meer detail, wat hierdie uitleg  uitsluit.

 

Volgens Joh. 1:6-14, praat Johannes van Johannes die Doper.(Weereens vertaal uit die Concordant Literal New Testament teks)

 

Daar was `n man van God gestuur, wie se naam Johannes was. Hierdie ene het tot `n getuienis gekom dat hy sou getuig omtrent die lig, dat almal daardeur sou glo. Nie hy was die lig nie, maar hy het gekom dat hy van die lig sou getuig. Dit was die ware lig – wat elke mens verlig - wat die wêreld ingekom het.

 

Hy was in die wêreld, en die wêreld het deur Hom ontstaan, en die wêreld het Hom nie geken nie. Hy het na sy eie gekom, en sy eie mense het Hom nie aanvaar nie. Maar wie Hom ook al aanvaar het, aan hulle het Hy die reg gegee om kinders van God te word, aan hulle wat in Sy naam glo; wat nie uit die bloed of uit die wil van die vlees of uit die wil van `n man nie, maar uit God gebore is. 

 

En die Woord het vlees geword en tabernakel onder ons, – en ons het na sy glorie gestaar, `n heerlikheid soos van die eniggebore van die Vader – vol van genade en waarheid.

 

Die logos het vlees geword en het onder ons gewoon. Ons sal dit hieronder ondersoek. 

 

Daar is geen onbepaalde lidwoord (i.e. `n) in die Griekse taal nie en dit moet afgelei en toegepas word. Dit is die probleem met die teks in Joh. 1:1. Baie vertalers meen dit moet in Joh. 1:1 toegepas word en vertaal dit en die woord was `n God. Hierdie opvatting het meriete soos ons sal sien uit Joh. 1:18 en ander tekste. In elk geval, Joh. 1:1 is foutief soos ons dit normaalweg sien. Die korrekte vertaling, selfs al word die woordorde behou, omvat die konsep tot of na (Engels: toward) en nie met soos dit deur Trinitariërs geleer word nie. 

 

Die gebruik hier van hoofletters vir Hom ens., is A E Knoch se byvoegings, aangesien die unsiale almal hoofletters was en dus is geen sodanige onderskeid werklik moontlik nie. Die teks word behou soos hy dit vertaal het.

Die Radikale Unitariërs probeer om hierdie teks as `n voorbeeld te gebruik van die denkbeeldige mag van God wat vlees word, eerder as `n wese wat vlees word. Dit is die kern van hul dwaling. 

 

Johannes die Doper het van Jesus Christus getuig dat Hy voor hom was. Daar is nog `n verandering van die ou tekste in die Griekse Receptus of Received Text van die Hervorming, en dus sien ons die volgende in die ou Afrikaanse vertaling.

 

Joh. 1:15-18  Johannes getuig van Hom en roep en sê:  Dit was Hy van wie ek gesê het:  Hy wat ná my kom, het voor my geword, want Hy was eerder as ek. 16 En uit sy volheid het ons almal ontvang, ja, genade op genade. 17 Want die wet is deur Moses gegee; die genade en die waarheid het deur Jesus Christus gekom. 18 Niemand het ooit God gesien nie;  Die eniggebore Seun wat in die boesem van die Vader is, Dié het Hom verklaar. 

 

Johannes sê duidelik dat Christus voor hom was. Tog weet ons dat Johannes ses maande ouer as Christus was en dat dit fisies onmoontlik vir Christus was om voor hom te wees. Dus, Johannes praat van `n voorbestaan. Hierdie voorbestaan was as `n god, `n elohim, of theoi, soos wat ons weet van die ou tekste, en deur die Receptus verander is. Die Concordant Literal New Testament weergawe lui soos volg: 

 

Johannes getuig aangaande Hom en roep en sê: “Dit was Hy van wie ek gesê het: ‘Hy wat ná my kom, is my voor’, want Hy was eerste voor my”.  Want van dit wat hom vul het ons almal ontvang, en genade op genade. Want die wet is deur Moses gegee;  Die genade en die waarheid het deur Jesus Christus gekom. Niemand het ooit God gesien nie. Die enig-gebore God, Wat in die boesem van die Vader is, Dié het Hom verklaar.

 

Hierdie teks wys die samestelling van die skrif aangaande Johannes wat sê dat Christus  voor hom was. Die teks in Joh. 1:18 sê eintlik monogenes theos wat beteken eniggebore God,  soos aangetoon in Marshall’s Greek English Interlinear. Dr. Hort het `n geleerde vertoog oor die uitdrukking monogenes theos  geskryf (On Monogenes Theos in Scripture and Tradition; vgl. ook die artikel  Onsterflikheid [Nr. 165]). Daar is volop bewyse dat die term korrek is. Dit word eenvoudig deur hoofstroom Christendom en die Binitariërs geïgnoreer, wie deur insinuasie probeer om die teks te ontken.

 

Efés.3:9 mag gebruik word om die voor-bestaan te argumenteer.

 

Efés. 3:9  en vir almal aan die lig te bring wat die gemeenskap is van die verborgenheid wat van ewigheid af verborge was in God wat alles geskape het  deur Jesus Christus,..  (kursief bygevoeg)

 

Maar, die woorde “deur Jesus Christus”, bestaan nie in die ou tekste nie en is `n latere byvoeging in die Afrikaanse Bybel vanuit die Receptus en verskyn nie in ander bybels nie (sien die nota by vers 9 in die Companion Bible).

 

Heb. 1:1-2 maak ook melding van die skepping van die wêreld deur Christus. 

 

Heb. 1:1-2  Nadat God baie keer op baie maniere in die ou tyd gespreek het tot die vaders deur die profete, het Hy in hierdie laaste dae tot ons gespreek deur die  Seun 2 wat Hy as erfgenaam van alles aangestel het, deur wie Hy ook die wêreld gemaak het.  (nadruk bygevoeg).

 

Op dieselfde manier, was hierdie teks ook verkeerd vertaal want die woord wêreld is aion en beteken eeu (Engels: age), nie die wêreld soos die Afrikaanse Vertaling dit probeer impliseer nie (vgl. met Companion Bible nota vir vers 2). Christus was `n weinig minder as die engele gemaak, maar dit sou nie altyd so wees nie. Heb. 2:17 wys dat hy gelyk aan sy broers moes word sodat hy `n barmhartige en getroue hoëpriester kon wees. 

 

Die Messias het sy voorbestaan ook in verskeie tekste verklaar.

 

In Joh. 5:37 sien ons dat die Vader vir Christus gestuur het en dat Christus verklaar het dat geeneen nog ooit die Vader se stem gehoor of Hom gesien het nie. Dus het die twee getuienisse van Johannes verklaar dat geeneen God gesien het nie. Nogtans word die woord elohim gebruik vir die wese wat met die aartsvaders en die profete van die Ou Testament gepraat het. As hierdie wese nie die een ware God was nie, wie was dit?

 

Ons sal sien dat dit alleenlik Christus kon gewees het, maar dit was konsekwent en duidelik dwarsdeur die Ou Testament (in die oorspronklike Hebreeus en in goed vertaalde bybels) die Engel van Jehova genoem (in die Afrikaanse Bybel as die engel van die Here vertaal) en ons sal aanduidings van hierdie terminologie ook in die Nuwe Testament vind.

 

Daar is `n ander aspek van gestuur word wat ondersoek moet word. 

 

Joh. 13:3 ... het Jesus, omdat Hy wis dat die Vader alles in sy hande gegee het en dat Hy van God uitgegaan het en na God heengaan, .....

 

Die term van God uitgegaan, word hier deur Radikale Unitariërs beweer, is eenvoudig dit wat uit `n sigoot in Mariam se moederskoot verwek was. Omgekeerd, Binitariërs beweer dit is `n vorm van skeiding van die een ware God. Hierdie siening het die Christelike Kerk oorspronklik as Modalisme binnegedring, komende van die heidense aanbidding van die god Attis. Die aanbidders van Attis het oorspronklik geglo dat die aspek van Vader en Seun die funksie van een God was. Hierdie doktrine was as Modalisme in Rome aangeneem, maar dit was bybels inkoherent en was aangepas as Binitarisme deur die Raad van Nicea in 325 nC, en later Trinitarisme in 381 nC vanaf Konstantinopel. By die derde en vierde eeu het die priesters van Attis in Rome gekla dat die Christendom hul doktrines gesteel het (vgl. Die artikel Die Oorsprong van Kersfees en Pase [Nr. 235] ).

 

Joh. 12:44 wys dat Christus deur God gestuur was.

 

Joh. 12:44  En Jesus het uitgeroep en gesê:  Wie in My glo, glo nie in My nie, maar in Hom wat My gestuur het.

 

Dit impliseer dat Hy gestuur was. Radikale Unitariërs sê dit was in `n denkbeeldige begrip van die moederskoot. Ander varieer die verhouding, en probeer die begrip van die een ware God aan te pas by die nou duidelik problematiese idee van twee wesens, die een ondergeskik tot die ander. Joh. 3:17 toon egter, dat hy in die wêreld in gestuur is deur die Vader, en demonstreer dus `n voorbestaan.

 

Joh. 3:17  Want God het sy Seun in die wêreld gestuur nie om die wêreld te oordeel nie, maar dat die wêreld deur Hom gered kan word.

 

Die begrip hier vir stuur moet in Grieks ondersoek word. Die woord in Strong’s Greek Dictionary (SGD) Nr 649 is apostello, wat om af te sonder of om op `n sending uit stuur  beteken.

 

Die begrip van afvaardiging is ook betrokke en is die betekenis in die Concordant Literal New Testament.

 

Die woord SGD 3992 pempo is ook betrokke in die tekste wat om af te vaardig, beteken.  Die begrip volgens die aanwending en vorme gee die begrip weer om op ordelike wyse af te vaardig  op `n tydelike opdrag.

 

Dit is die begrip wat weergegee word in die vorms wat gebruik word aangaande die optrede van God op die menslike terrein.  Christus se vleeswording was `n tydelike opdrag deur God in die voortgesette plan van verlossing.

 

Daar is, egter, `n aantal belangrike tekste wat die voorbestaan van Christus verklaar en die verhouding verduidelik. `n Belangrike voorbeeld is Fil. 2:5-7. Dit word in die KJV vir Trinitarisme redes, erg verberg, maar die Revised Standard Version (RSV) blyk om `n meer eerlike vertaling te wees. 

 

Fil. 2:5-10 Want hierdie gesindheid moet in julle wees, wat ook in Christus Jesus was. 6 Hy wat in die gestalte van God was, het dit geen roof geag om aan God gelyk te wees nie,

 

(RSV:   6 who, though he was in the form of God, did not count equality with God a thing to be grasped,)

 

7 maar het Homself ontledig deur die gestalte van `n dienskneg aan te neem en aan die mense gelyk geword; 8 en in gedaante gevind as `n mens, het Hy Homself verneder deur gehoorsaam te word tot die dood toe, ja die dood van die kruis.  9 Daarom het God Hom ook uitermate verhoog en Hom `n naam gegee wat bo elke naam is, 10 sodat in die naam van Jesus sou buig elke knie van die wat in die hemel en die wat op die aarde en die wat onder die aarde is,

 

Die teks het uitdruklike betekenis vir die teks in Hebreërs.  Dit is `n duidelike verklaring dat Christus in die vorm of morphe van God was, maar nie gedink het dat gelykheid met God iets was om met geweld te gryp soos Satan wel probeer doen het (vgl. met Jes. 14:12-14 en Eség. 28:6-15). Hy het homself verneder (geledig), het `n mens geword, en het die dood gely aan die paal of kruis (sien die artikel Die Kruis: Sy Oorsprong en Betekenis [Nr. 039]). Hierdie teks is `n duidelike stelling van die voorbestaan van Christus. 

 

`n Ander duidelike teks is Joh. 17:5.

 

Joh. 17:5  En nou, Vader, verheerlik My by Uself met die heerlikheid wat Ek by U gehad het voordat die wêreld  was.

 

Dus, Christus beweer voorbestaan in heerlikheid voor die wêreld tot stand gekom het. Verder beweer hy `n voorbestaan gelykstaande met die seuns van God wat teenwoordig was by die skepping soos ons kan sien van Job 38:4-7

 

Job 38:4-7 Waar was jy toe Ek die aarde gegrond het;  gee te kenne as jy insig het. 5 Wie het sy afmetings bepaal? – jy weet dit mos! Of wie het daaroor die meetsnoer gespan? 6 Waar is die fondamentklippe op ingesink?  Of wie het sy hoeksteen gelê? 7 Toe die môresterre saam gejubel en al die seuns van God gejuig het?

 

Ons weet Satan is die Ligbringer of Môrester van die planeet en ons weet Christus sal hom opvolg as die Môrester, en so vanselfsprekend beweer hy voorbestaan op `n vlak met hierdie wesens (vgl.  die artikel Lucifer:  Ligbringer en Môrester [Nr. 223]).

 

Christus het ook gesê: Ek het die Satan soos `n bliksem uit die hemel sien val (Luk. 10:18). Of  hy het, of hy het hom nie sien val nie. Hy het nie opgevaar na die hemel gedurende daardie tyd nie, want hy was nog nie dood nie, laat alleen opgestaan. Jesaja en Eségiël getuig van die val in hulle werk. Dus as Christus nie voorbestaan gehad het nie kon hy nie die val gesien het nie. Dit mag geargumenteer word dat dit gedurende die toets in die woestyn gebeur het, maar die OT tekste aangaande die val is in die verlede tyd (vgl. Jes. 14:12 ). As Christus nie voorbestaan het nie sal dit as pure verbeelding afgemaak kan word. Die konsep dat dit verband het met die koning van Babilon as `n mens, soos wat sommige apologete opper, verminder die krag van profesie.

 

Christus is ook geidentifiseer as die Here van die Sabbat. Die essensie van hierdie teks is dat hy aan ons die Wet gegee het.

 

Mat. 12:8 want die Seun van die mens is Here óók van die sabbat.

 

Uit hierdie tekste sien ons die implikasie van `n voorbestaan en `n kennis van die Vader.

 

Mat. 11:27 Alles is aan My oorgegee deur my Vader, en niemand ken die Seun nie, behalwe die Vader;  ook ken niemand die Vader nie, behalwe die Seun en elkeen aan wie die Seun dit wil openbaar.

 

Hierdie kennis beteken ook voorbestaan soos ons sien uit Joh. 17:24.

 

Christus word in die Nuwe Testament geidentifiseer as een van die Môresterre van die Leërskare van Engele soos ons sien in Handelinge. In Handelinge 7 sien ons dat dit `n Engel van die Here was wat met Moses gepraat het, en dit was hierdie Engel van die Here wat met Moses in die wildernis was (Hand. 7:30, 35-39).

 

In hierdie teks, identifiseer Stéfanus Christus as die Engel van die Here by Sinai en met die kerk in die wildernis.

 

Die begrip van God se regterhand in Ex. 15:6, is Christus, soos hy gehandel het as die Ou Testament se Engel van Jehova. Ons sien dat Christus aan God se regterhand sit.

 

Die Septuagint van Jes. 9:6 meld duidelik dat hy die Engel van Groot Raadgewing was en die Nuwe Testament pas dié teks op Christus toe.

 

Paulus beweer dat hy ontvang was as `n engel van God, selfs as Christus Jesus (Gal. 4:14).

 

Paulus verklaar duidelik dat Christus met Israel in die wildernis was gedurende die Exodus.

 

1 Kor. 10:1-4   Want ek wil nie hê, broeders, dat julle nie sou weet nie dat ons vaders almal onder die wolk was en almal deur die see deurgegaan het, 2 en almal in Moses gedoop is in die wolk en in die see, 3 en almal die geestelike spys geëet het, 4 en almal dieselfde geestelike drank gedrink het, want hulle het gedrink uit `n geestelike rots wat gevolg het, en die rots was Christus.

 

Om te beweer dat Christus slegs daar was as `n idee in die gedagte van God, wie niemand in elk geval gesien het nie, verminder die gebruik van taal en metafoor in die bybel.

 

Job 33:23-26 verwys na die Engel van die  Een Duisend wat die mens loskoop vanuit die kuil.

 

 Job 33:23-26  Is daar dan vir hom `n gesant, `n tolk, een uit duisend, om die mens sy plig te kenne te gee; 24 en is Hy hom genadig en sê:  Verlos hom, dat hy in die kuil nie afdaal nie:  Ek het `n losprys gevind- 25 dan word sy vlees fris van jeugdige krag, hy keer terug na die dae van sy jonkheid. 26 Hy bid tot God, en Dié het `n welbehae in hom, sodat hy sy aangesig sien met gejuig: so vergeld Hy dan aan die mens sy geregtigheid.

 

Weereens, word die begrip dat net Christus bemiddelaar en losprys is, verdoesel in die Afrikaanse Bybel. Die RSV is meer konsekwent.

 

23As daar dan vir hom `n engel is, `n bemiddelaar, een van duisend, om vir die mens te verklaar wat reg is vir hom; 24en  hom genadig is en sê: Verlos hom dat hy in die Kuil nie afdaal nie, ek het `n losprys gevind; 25 laat sy vlees vars word van jeug; laat hom terugkeer na die dae van sy jeugdige sterkte; 26dan bid mens tot God en hy aanvaar hom, hy kom in sy teenwoordigheid met vreugde.  Hy vertel die mens sy verlossing,   (Woordelik vertaal uit die Revised Standard Version)

 

Gen. 48:15-16 wys ook dat die elohim, of God van Jakob, die Engel van Verlossing was.

 

Gen. 48:15-16  En hy het Josef geseën en gesê:  Die God voor wie se aangesig my vaders Abraham en Isak gewandel het, die God wat my as Herder my lewe lank gelei het tot vandag toe, 16 die Engel wat my uit elke teëspoed verlos het – mag Hy die seuns seën, en mag deur hulle my naam genoem word en die naam van my vaders Abraham en Isak, en mag hulle vermeerder in die land in menigte.

 

Die funksie van verlossing is die prerogatief  van Christus. Messias is die gewisse kandidaat vir hierdie funksie. Messias moes dus voorbestaan het as die Engel van Verlossing en die elohim van Jakob of Israel (vgl. met Ps. 45:6-7 en Heb. 1:8-9). Wie ook die elohim was, was nie Eloah nie.

 

In Gen. 7:16, sien ons dat die elohim Moses beveel het. Dit was ook Jehova wat Noag en sy family in die ark toegemaak het. Dit was Jehova elohim wat met Adam in Gen. 3:8 gepraat het.

 

Deut. 32:8-9 wys dat die Allerhoogste God Israel toegeken het aan Jehova as sy deel. Hierdie tekste was deur rabbiniese Judaisme in die Masoretiese Tekste, `n tydjie na die eerste eeu nC verander. Die verandering is te siene in die Afrikaanse Bybel wat lees:

 

Deu. 32:8-9  Toe die Allerhoogste aan die nasies `n erfdeel gegee het, toe Hy die mensekinders van mekaar geskei het, het Hy die grense van die volke vasgestel volgens die getal van die kinders van Israel. 9 Want die HERE se deel is sy volk, Jakob is sy afgemete erfdeel.

 

Die Septuagint (LXX), Dead Sea Scrolls (DSS) en die First Epistle of Clement wys dat dit oorspronklik volgens die seuns van God was, vertolk as engele van God in Grieks. Die RSV vertolk die teks op die outydse manuskripte soos volg:

 

Deut. 32:8-9  Toe die Allerhoogste aan die nasies hulle erfdeel gegee het, toe Hy die seuns van die mens van mekaar geskei het, het Hy die grense van die volke vasgestel volgens die getal van die seuns van God. 9 Want die HERE se deel is sy volk, Jakob is sy afgemete erfdeel.

 

Die HERE hier, vanuit die Hebreeus, is Jehova en Israel was aan Hom toebedeel as sy deel deur die Allerhoogste God.

 

Ons het dus sonder twyfel vasgestel dat die Nuwe Testament se standpunt, vanaf die woorde van Christus en die apostels en Johannes die Doper is, dat Christus voorbestaan het. In werklikheid het Hy gesê  (Joh. 8:58) voordat Abraham was, is Ek. Dit was `n verklaring van sy voorbestaan. Dit was ook aanvaar om `n verklaring van sy goddelikheid te wees. Was hy God of was hy `n engel of was hy albei? Die antwoord is dat hy albei was, soos ons sal sien. As hy albei was, hoe is dit moontlik?

 

Die probleem soos ons sal sien lê in die Afrikaans nie in Hebreeus nie. Afrikaans het slegs een woord vir God. Hebreeus het verskeie name. Die probleem lê ook in die teologie van die Trinitariërs wat van outydse heidense teologie afkomstig is. Ook die woord engel is eenvoudig `n woord wat boodskapper  beteken. Hy was `n seun van God waarvan daar baie was, wat onder Môresterre georganiseerd was. (Job 1:6; 2:1; 38:4-7).

 

Verder weet ons dat sommige tekste eenvoudig vervalsings is deur die Trinitariërs.  Voorbeelde is 1Tim. 3:16; 1Joh. 5:7 asook die byvoegings tot die vroeë Alfa en Omega tekste in die boek van Openbaring (vgl. die artikel Die Begin van die Skepping van God as die  Alfa and Omèga [Nr. 229] en die notas tot die tekste in die Companion Bible).

 

Ons weet vanuit die Ou Testament dat God die Allerhoogste, die een ware God was. Hy was genoem Jehova van die Leërskare. Hy was bekend as Eloah. Dus was Eloah die enkelvoudige naam vir God in die Hebreeus wat hoegenaamd geen pluraliteit gehad het nie. Ons weet dat Eloah, as `n enkel een ware God, die voorwerp van aanbidding in die Tempel was. Uit Job. 33:26 sien ons dat Eloah die voorwerp van gebed was.

 

Hierdie onderskeid was as baie belangrik beskou in die dae van die restourasie onder Esra en Nehemia. Die Boek van Esra bewys duidelik die funksie en plek van die God van die Bybel. Die naam van die een ware God is Eloah en dit was die naam waarmee hy bekend was toe die Pentateug geskryf was. Eloah kom vele kere voor in die boek van Job. Waarskynlik was Job deur Moses geskryf as  een van die eerste boeke van die Bybel.

 

In Spreuke 30:4-5 wys dit dat die naam van die een ware God, Eloah is. Dit vra `n retoriese vraag omtrent die Naam en plaas die seun apart van hierdie wese in dieselfde teks. Die naam Eloah word in die volgende teks gegee.

 

Esra wys dat Eloah die God van dieTempel is. Van Esra 4:23 tot Esra 7:26 word die funksie en die verwantskap van God tot sy Tempel gewys. Die tempel is die huis van Eloah en nie Elohim nie. Die elohim is die huis van Eloah en dit is die doel en simboliese voorstelling van die Tempel (vgl. 1Kor. 3:17). Die profete het in die naam van Eloah van Israel, (Esra 5:1) geprofeteer. Serubbabel het gekom en die huis van Eloah met die profete van Eloah se hulp gebou (Esra 5:2). Hy is die groot Eloah (Esra 5:8). Hy is die Eloah van hemel en aarde en ons is sy diensknegte (Esra 5:11). Ons vaders het die Eloah van die hemel vertoorn (Esra 5:12).

 

Die voorwerpe is die van die huis van Eloah (Esra 5:14), wat in Jerusalem is (Esra 5:15, 17; 6:3). Die voorwerpe van Salomo se Tempel was ook die van Eloah en was deur Nebukadnesar geneem en terug besorg aan die Tweede Tempel (Esra 6:5) wat in sy plek gebou was (Esra 6:7). Die brandoffers was aan Eloah van die hemel gemaak deur Sy  priesters (Esra 6:9-10). Eloah het Sy naam daar laat woon (Esra 6:12). Van Esra 6:13-22 sien ons dat die huis van Eloah vir Hom gebou was. Die fees van ongesuurde brode was daar gehou vir Hom en die priesters was aangestel volgens hulle afdeling om Hom te dien volgens die voorskrif van die boek van Moses (Esra 6:18). Hulle het die pasga op die veertiende dag van die eerste maand gehou (Esra 6:19). Die wet is die wet van Eloah (Esra 7:14) en Esra was `n skrifgeleerde van die wet van Eloah (Esra 7:12). Die offers en versoeke was ook aan Eloah gemaak (Esra 7:14-16).

 

Dit is Sy wil, die Wil van Eloah van die hemel wat geld (Esra 7:18, 21). Dit is Eloah van die hemel wat beveel (Esra 7:23). Die owerhede en regters word in sy naam aangestel en elkeen wat die wet van God nie doen nie, teen hom moet geregtelik opgetree word (Esra 7:25-26).

 

Daarom word die wat in sy naam optree as regters, geestelik of fisies,  elohim genoem, want hulle tree op as `n groep (meer as een) volgens die wil van Eloah. Dit staan geskrywe: Jy mag God [elohim] nie vloek nie, en `n owerste onder jou volk mag jy nie verwens nie (Ex. 22:28).

 

Hierdie tekste wys ons die verwantskap tussen Eloah en Sy elohim. Hy is Vader en hulle is almal Sy seuns (Job 1:6; 2:1) Satan ingesluit. Weens hierdie wet het Migael toe hy met die duiwel in woordestryd was oor die liggaam van Moses, het hy geen oordeel van lastering durf uitspreek nie, maar het gesê: Die Here bestraf jou! (vgl. Judas 9).

 

Die term vader en seuns is gebou op `n verhouding waar een groep ontstaan uit die ander wat enkelvoudig in sy verhouding is. Hierdie feit was deur almal in die wêreld van ouds verstaan. Dit is `n familie verhouding. Dit is hoekom die Messias, die Engel van Groot Raadgewing volgens die Septuagint, `n Ewige Vader in Jesaja 9:6 genoem kan word. Daar is baie vaderskappe of families in die hemel en aarde (Efés. 3:15). Dus om te sê dat die Bybel nie God as `n familie van wesens as elohim impliseer nie, is totaal misleidend. Die totale struktuur van die Bybel is gebaseer op die familie verwantskap en die totale struktuur van die wet van die eerste tot tiende gebod is gebaseer op die Familie van God. Het ons nie almal een Vader nie, het een God ons nie geskape nie (Mal. 2:10).

 

Die Shema is gebaseer op Jehova Elohenu. God het aan Moses gesê: Ek is wat Ek is (Ex.3: 14 –korrekte vertaling: I will be what I will become vgl. vn. met Oxford Annotated RSV). Eloah is besig om elohim te word, een God en Vader van almal (Efés. 4:6). Hierdie onderskeid was ook in die Galdees te sien. Eloah is Elahh in die Galdees. Elohim is Elahhin. Die term Elahh het die basis van die Arabiese term  Allah`h geword. Dit is die fundamentele kwessie van belang in die eerste belydenis van die geloof in Islam: Daar is geen Allah`h [Eloah] behalwe Allah`h [Eloah]. Die elohim, almal afkomstig van Eloah wie alleen die Almagtige Eloah van die hemel, die Elyon of Allerhoogste is. Die term Allah`h word net in Islam gebruik want dit laat geen meervoudigheid toe nie, dus word Christus en die Leërskare van die posisie van die een ware God uitgesluit.

 

Die engel van Jehova was `n Elohim wese aangestel deur Eloah. Ons gaan almal Elohim word met die Engel van Jehova aan ons hoof (Sag. 12:8). Hierdie feit was deur die vroeë kerk, wat die voorbestaan van Christus verklaar het en bevestig het dat ons theoi sal word, verstaan. Paulus sê daar is baie gode of theoi (theoi polloi) en baie here, of in die hemel of op die aarde (1Kor. 8:5). (Dit is vanwaar die woord hoi polloi vandaan kom). Daar die gevalle leërskare tot die aarde beperk was toe Paulus dit gesê het, moes hy van die lojale Engele Leërskare gepraat het. Die woord theoi is die Griekse meervoud van die woord theos of God. Dit is die Eloah/elohim verskil, maar in die Grieks is daar `n ander grammatikale probleem. Dus word die definitiewe lidwoord of die akkusatiewe vorm alleenlik gebruik vir God en theos alleenlik gebruik vir die enkelvoud van elohim, naamlik Jesus Christus of Satan ens. (vgl. Paulus verwys na Satan as die theos van die wêreld meenend elohim van die wêreld  (2Kor. 4:4). Die beskouing dat daar `n verskil tussen die elohim of theos verwysings in die Bybel is (en ook dat ons almal theoi sal word) was van Johannes tot Polycarp, Polycrates en die dissipels na Europa met Irenaeus oorgedra (vgl. die artikel Vroeë Teologie van die Godheid (Nr. 127) ). 

 

Gedurende die Hervorming het die kerk hierdie siening verstaan en verwysing is gemaak na hierdie stelling en die sogenoemde Sosiniane in die voetnoot in die 1851 Heydock Kommentaar tot die Douay Katolieke Bybel vir vrystelling in die VK en die Engels sprekende wêreld in die algemeen.      Net die Ha Elohim of die Ho Theos was die een ware God.  

 

Dit is dus van hierdie enkelvoud Eloah dat ons die woord elohim kry. Die meervoud elohim het betrekking op `n raad soos ons sien in die Psalms (vgl. die struktuur in die Geloofsbriewe van die Christendom [A1] CKG, 1997, bls. 4-7,11,21; asook die artikel Joshua, die Messias, die Seun van God (Nr. 134)).

 

Die Bybel is duidelik dat die ondergeskikte elohim van Psalm 45:6-7 Jesus Christus was (vgl. Heb. 1:8-9). Hosea is duidelik dat hierdie elohim die engel was wat met Jakob geworstel het (Hos. 12:3-4). Ons weet ook dat hierdie engel die elohim aan die hoof van die huis van Dawid was (Sag. 12:8) (vgl. die artikel Die Uitverkorenes as Elohim (Nr. 1)). Ons weet dat hy Jehova genoem is en na Israel deur Jehova van die Leërskare gestuur was wie God die Allerhoogste is (vgl. Sag. 2:3-11).                                                                 

Dus het ons twee Jehovahs waarvan een `n ondergeskikte wese is wat aangestel word deur die ander, en albei van hierdie is elohim.  Ons sien ook vanuit Sag. 12:8 dat ons elohim sal word, soos ons sien vanuit Ps. 82:6.Die logika hier is eenvoudig. Daar is meervoudige elohim maar een Eloah waarvan die woord elohim afstam. Die woord elohim is duidelik van toepassing tot `n wese wat genoem word Engel van die Here wat geworstel het met Jakob of die Engel van Teenwoordigheid wat by Sinai was en wie met Moses gepraat het. Die Engel van die Here was die elohim wat met Abraham gepraat het in Gen. 22:1-11.

 

Ons weet ook dat die benaming Jehova van toepassing was op meer as een wese soos in die geval waar Abraham die engele gegroet het wat gekom het om met Sodom af te reken (Gen. 18:2 ff). Die drie wesens hier, wat weergegee word as mans in Afrikaans, was elohim. Die teks in die Hebreeus sê eintlik:

Toe hy sy oë opslaan en kyk, staan daar drie manne [‘enowshim of sterflikes] voor hom. Hy loop na hulle en spreek hulle as adoni aan (Gen. 18:2-3; vgl. Green’s Interlinear Bybel). Die Bybel identifiseer hierdie drie wesens duidelik as adoni wat `n term is wat gewoonweg op ander toegepas kan word as Heer (net soos van Sara tot Abraham). Almal was engele en nie een was God die Vader nie, wie geen mens ooit gesien het nie. Die oorspronklike tekste wys egter ook dat hulle aangespreek word as Jehova in Genesis 18:27,30,32 wat drie van die 134 plekke in die OT was waar die Sopherim die teks verander het om Adonai te lees.                         

Een van hierdie wesens was waarskynlik Jesus Christus maar die ander twee was ook goddelike wesens. Die wesens is almal gëidentifiseer as Jehova en dus elohim soos ons sal sien, en dit is opsetlik verkeerd vertaal deur Trinitariërs en rabbiniese Judaisme in die Masoretiese Teks (MT) en gevolglik ook die KJV om die punt te verduister.

 

Die totale struktuur van hierdie Engel van Jehova word ondersoek in die artikel Die Engel van YHVH (Nr. 024).                                 

                                                                       

Die Shema is ook misbruik daar dit Shema Y’israel Yahovah Elohenu Yahovah Echad is. Die woord elohenu word vertolk en weergegee om Elohim te wees, weereens deur Trinitariërs of Binitariërs gebaseer op dieselfde foutiewe redenering soos gevind word in die aanwending van die ander tekste. Vir dieselfde rede word die `echad vertolk as saamgevoeg in plaas van eerste menende alleen of volkome met betrekking tot `n aantal entiteite (vgl. Strongs HD Nr.. 259, sien ook die artikel Joshua die Messias, die Seun van God. [Nr. 134]).                                  

 

Die Bybel is heeltemal duidelik dat daar een ware God is, God die Allerhoogste – Hy is Jehova van die Leërskare na wie ook verwys word as Yahovih (Strong’s Hebrew Dictionary-SHD 3069). Jehova is die ondergeskikte elohim van Israel wat die Engel van die Here is.

 

Elohim is `n meervoudige woord wat toegepas word op die seuns van God om vir hulle die kapasiteit om God te wees te vergroot. Op hierdie manier word ons elohim, maar ons kan nooit die enkele Eloah wees nie.  Daar is ten minste drie wesens na wie terselfdertyd verwys word as Yahovahh in die Ou Testament, en geen een van hulle was Eloah of God die Allerhoogste nie. Na hierdie drie was ook verwys as engele in die vernietiging van Sodom. Toe Abraham en Lot met hulle gepraat het, was hulle almal aangespreek as Jehova en die Sopherim het die skriftuur in Génesis 18:27 en 19:18 verander (en in 134 plekke in die OT) van Jehova na Adonai om die feit, dat daar menige Yahovahs was, te verdoesel. Hierdie engele word deur die aartsvaders en profete geidentifiseer as beide Jehova en as Adonai, en elohim en engele, alles op dieselfde tyd. In Genesis 19:24 verwys die term Jehova na twee Jehavahs waar die teks sê:

 

En die Here het swawel en vuur oor Sodom en Gomorra laat reën van die Here uit die hemel (vgl. ons v 13).                                                                                                                                    

Die logika van die Bybel is eenvoudig. Daar is een ware God en Hy het Jesus Christus gestuur (Joh. 17:3). Die een ware God alleen is God. Hy woon in ontoeganklike lig. Geen mens het Hom nog ooit gesien of kan Hom ooit sien of het Sy stem ter enigertyd gehoor nie (Joh. 1:18; 5:37  1Tim. 6:16). Net die eniggebore God (monogenies theos of elohi (vgl. Marshall`s Interlinear en die Aramese teks in die Peshitta)) het verklaar (of gespreek; die woord Hom is in die  teks bygevoeg). Dit volg dus dat Christus en die apostels gesê het dat geen mens Eloah (of Ha Elohim) ooit gesien of gehoor het nie en wat ook al aan die profete verskyn het, nie die Eloah of een ware God was nie.

 

Vanaf die tuin van Eden en verder aan het die wese bekend as Jehova-elohim, egter aan mense verskyn en met hulle gespreek. Hy het ook in die meervoud tot die elohim gespreek (vgl. Die Lering van die Sondeval Deel 1 Die Tuin van Eden (Nr. 246)).   

 

Dit is dus onweerlegbaar dat hierdie wese nie die Allerhoogste God (Elyon) of Eloah kon wees nie.Die naam van die wese Jehova-elohim dra ook die meervoudige konsep van elohim. Nou tensy Moses, die Psalmdigter, Christus, Johannes en Paulus volslae leuenaars was, moet daar meervoudige elohim wees. Hierdie feit is ook bekend vanuit die Hebreeuse teks waar elohim `n geslags meervoudige vorm is. Hierdie wesens was nie die een ware God nie.

  

Dit is onbetwisbaar dat Christus geidentifiseer is as die Engel van die Here of die Engel van die Teenwoordigheid, wie met Moses gepraat het en wie die wet gegee het by Sinai. Hy was ook die engel as elohim wat met Jakob geworstel het, en wie Hagar gered het as die God wat sien (vgl. Gen. 21:17; Gen. 16:7-13). Hy was die Engel van Verlossing van Génesis 48:15-16 en die Losprys en Bemiddelaar van Job 33:23-26. Op dieselfde manier, was hierdie wese die God van die Huis van God of die El Bethel. Dit is dus onbetwisbaar dat die benamings elohim, yahova en adonai veelvoudig is en betrekking het op veelvoudige wesens wie nie die een ware God is nie en wie ook beskrywe word as engele. Die logika is ook onweerlegbaar dat, as Christus nie een van hierdie wesens is nie, die benaming van toepassing is op selfs meer wesens en nie minder nie. Dit is egter onmoontlik vir Christus om nie een van die engele van die Ou Testament op herhaalde geleenthede volgens die getuienis van die Nuwe Testament teks te wees nie.

 

Hy is deur Jehova van die Leërskare gestuur om Sion te red. Die engel wat aan Sagaria profesie lewer sê uitdruklik dat hy die een is wat deur die Here van die Leërskare gestuur is om Sion te red en die nasies te verwoes. Hierdie aktiwiteit, van Openbaring en die evangelies, berus by die Messias. Hierdie wese wat onder bevele van die Here van die Leërskare spreek, kan net die voorafbestaande Messias wees; of daar is twee wesens wat die verantwoordelikheid gegee is, wanneer in Openbaring dit aan die Messias toevertrou is.

 

Net so is die Owerste van die Leërskare of die Leërowerste van die Here wat met Josua gepraat het, in dieselfde posisie wat ons aan Christus toeken. Die val van Jerigo staan in verband met die koms van die Messias, en die restorasie en onderwerping van die nasies onder Messias, soos ons sien in Openbaring (vgl. die artikel Die val van Jerigo (Nr. 142)).  

 

Christus het dus nie alleen vooraf bestaan nie, hy was en is elohim of Elohi van Israel, soos Jehova, gestuur deur Yahovih of Jehova van die Leërskare, die Elyon of God die Allerhoogste. Hierdie laasgenoemde wese, die een ware God, is Eloah. Hy is die voorwerp van aanbidding van die Tempel as HaElohim of Die Elohim of God. Christus is nie die een ware God nie. Slegs hierdie wese Eloah (Elahh vir die Galdeërs en Allah`h vir Islam) het alleen bestaan in blywende ewigdurendheid met niks ewe-oud of mede-bestaande nie (vgl. die artikel Vroeë Teologie van die Godheid [Nr. 127]). Ha Elohim (of Die Elohim) was Eloah. Hy was Messias se God en Hy het Messias aangestel en hom gesalf as elohim met vreugde-olie bo sy metgeselle (vgl. Psa. 45:7-8; Heb. 1:8-9) en Christus was getrou aan die een wie hom gemaak het (vgl. Heb. 3:2  Marshall`s Greek English Interlinear RSV).

 

Die geloofsverklaring van die vroeë kerk word die beste in die eenvoudige Geloofsbelydenis van Ulfilas, biskop van die Gote (341-381) omvat. Hierdie mense het hierdie geloofsbelydenis lank voor Nicaea gehuldig en hierdie geloofsbelydenis was ook deur die vroeë kerk vanaf Johannes tot Irenaeus gehuldig (vgl. Against Heresies ANF vol. 1).  Dit verduidelik presies wat Thomas gesê het.

 

Die Geloofsbelydenis [381] van Ulfilas, Biskop van die Gote, 341-81

 

Van A, Hahn, Symbole, 3  198

 

I, Ulfilas, bishop and confessor, have always thus believed, and in this one and true faith I make my testament before my Lord: I believe there is one God, the Father, alone unbegotten and invisible, and I believe in His Only begotten Son, our Lord and God, Creator and Maker of the whole creation, not having any like unto Him-therefore there is one God of all, who is also God of our God-and in one Holy Spirit, an enlightening and sanctifying power-(as Christ says for warning to His Apostles: "Behold, I send the promise of My Father upon you; but do ye dwell in the city of Jerusalem until ye be clothed with power from on high."  And again;  "And ye shall receive power coming upon you by the Holy Spirit")-neither [King, but] subjected and obedient in all things to [His] God and Father...through Christ ...in the Holy Spirit.- C.A.A. Scott, Ulfilas, 109.

 

Ongelukkig het dwalinge, selfs hier, die geloof binnegedring en oënskynlik het Ulfilas die Bybel geredigeer en die boek van Konings verwyder omdat dit te oorlogsugtig was (cf. B. Lehane, Early celtic Christianity, Constable London, 1994, bl. 176).

 

Hierdie geloofsbelydenis is gebaseer op die teologie uitgedruk in Psalm 45:6-7 en Hebreërs 1:8-9. Van die vroeë apologete, soos Irenaeus van Lyons in die tweede eeu, was van so `n mening. Die Gote, Vandale, Alane, Suevi, Heruli, Britte, Lombarde, Duitsers en al die noordelike stamme het dieselfde mening gehandhaaf, voortspruitend vanuit die leer van teoloë en dissipels van die apostels, wat alreeds eeue oud was voor die Raad van Nicea in 325 n.C., waar baie van hierdie opsieners teenwoordig was. Die dwaalleer van Binitarisme het begin vanuit dié Raad. In 381 was die Drie-eenheid verklaar te Konstantinopel vanuit die teologie van die Kappadociërs Basilius, Gregorius van Nissa en Gregorius van Nasiansus. Die vernietiging van die geloof deur die Grieke en Romeine het begin om sy uitwerking te hê. Trinitariërs bestempel die geloofsbelydenis verkeerdelik en wederregtelik as Arianisme om die indruk te skep dat hulle doktrine ouer is en dat hierdie doktrine ontstaan het met Arius in die vierde eeu. Die Trinitariërs benoem dan, afwisselend, die onderhorige Unitariese doktrine na Arius (Arianisme) en dan na Eusebius van Nikomedia (Eusebianisme) wie, tesame met ander opsieners, veel meer senior as Arius (wie nie eens teenwoordig was by Nicea nie, maar slegs daar ontbied was om te adviseer oor logika), beweer dat die Gees `n skepping van die seun was. Hierdie was eintlik `n doktrine van Filioque en is aangevoer vanuit die Raad van Toledo deur die Katolieke hulself in die sesde eeu.  Selfs die Grieke het daardie mening verwerp. Mense wie hierdie sienswyse as Ariaans bestempel is of opsetlik oneerlik of verstaan nie genoeg om te weet wat hulle sê nie.

 

Ons mense in die kerk het hierdie mening vir tweeduisend jaar gekoester, en baie het gesterf terwille van daardie geloof en waarheid (vgl. die artikel Die Rol van die Vierde Gebod in die Geskiedkundige Sabbat-houdende Kerke van God [Nr. 170]).

 

Ons is in die verlede, vir hierdie sienings, aangeval en het, vir hierdie rede toegegee, maar nog nooit so baie soos in die twintigste eeu nie. Kerk na kerk het, sonder dat daar enige noemenswaardige vervolging was, op bevel van die leiers in die bediening van die kerke, kompromisse aangaande die geloof gemaak skynbaar slegs vir sosiale aanvaarding.         

 

Vir die kerk, is die voorbestaan van Christus nie bewys dat hy die Een Ware God is nie. Dr. Samuel Kohn sê:

 

The original doctrine of Sabbatarianism proceeds from the Jewish and/or Unitarian proclamation of belief in the one God only:

The first and highest principle of true faith is

That you adhere to one God only (Die Sabbatharier in Siebenburgen ch.10, bl. [77]).

 

Die eerste en hoogste beginsel van die ware geloof is dat jy alleenlik vasklewe aan die een God.  (Sien The Sabbatarians of Transylvania, (Nr. B3), CCG Publishing 1998). Die  leesstof word aanbeveel om die geskiedenis van die kerk se posisie te verduidelik  Die ontkenning van die leerstelling van die voorbestaan van Jesus Christus kom nêrens as `n doktrine van die sentrale Sabbat-houdende kerke deur al die eeue voor nie. 

 

Filosofiese en logiese basis van die Voorbestaan van Christus

 

Die ontkenning van die voorbestaan van Christus, so vreemd soos dit mag voorkom, is eintlik nog `n ander aspek van die heidense doktrine van die aanbidding van Attis, in sy Binitariese vorm, waar die seun eenvoudig `n byvoeging tot die Vader is. In die eerste plek is dit net `n vereenvoudiging van die doktrines wat gelei het tot Trinitarisme, selfs al blyk dit baie duidelik daarteen gekant te wees.

 

Die bybelse standpunt is dat Christus, as een van die elohim leërskaar, homself leeggemaak het en teruggegaan het na God, wie hom dan in `n baarmoeder in menslike vorm geplaas het.

 

Satan en die totale Leërskare kon dit gedoen het, maar Satan het probeer om gelykheid met God aan te gryp in plaas van om gehoorsaam te wees. Dit was dus noodsaaklik vir Christus om die logiese plan van God op `n direkte wyse te demonstreer.

 

Van die begin af laat geld die gevalle engele die Drie-eenheid in die aanbidding van die Drie enige God. Hulle ontken die selfbestaan van Christus en gee voor dat hy net `n ander gesig van God is, want dit was nodig om hul dwaling te verdoesel. Die misleiding is rondom ons eie bestemming gesentreer. Ons sal elohim word soos die engel van Jehova wat voor ons uitgaan (Sag. 12:8). Om hierdie feit te demonstreer; het Christus as Engel van Jehova, gewilliglik na God teruggekeer en die vorm van `n mens aangeneem op Sy bevel. Hierdie handeling was om ook die wyse waarop ons na God sal terugkeer te demonstreer, in die Opstanding `n nuwe vorm gegee word, maar in werklikheid dieselfde entiteit bly. Hierdie aspek, by sigselwe, demonstreer die krag van God.

 

Op dieselfde wyse sal die gevalle engele in die put van die afgrond gewerp word en sterf; en weer na God terugkeer en opgewek word as menslike wesens in die tweede opstanding, waar hulle heropgelei sal word. Die ontkenning van die kapasiteit van die engele-leërskaar om neergewerp te word in die put van die afgrond en soos enige man te sterf (vgl. Jes. hfst. 14 en Eség. hfst. 28) is `n beperking op die Almag van God. Dit is `n demoniese leuen. Die Drie-eenheid is `n leuen wat beoog om die kapasiteit van die uitverkorenes om elohim of gode te word, soos Christus, te weerlê. Die ontkenning van Christus se voorbestaan beoog om dieselfde leuen van die ander oogpunt te verbloem, soos `n demoniese verontskuldiging in die hof van menslike rede. Dit lei tot Boeddhisme en moderne Proses Teologie, waar ons almal as denkbeeldige aspekte in die gedagte van God onsterflik is soos God, wat in alles is.

 

Die meganisme waardeur Christus sy goddelike vorm opgegee het en `n menslike wese geword het, is dieselfde meganisme onder die krag van God, dat ons opgewek en elohim of theoi sal word, met ander woorde ondergeskikte gode, as seuns van die een ware God Eloah.

 

Om die voorbestaan van Christus te ontken, is om te poog om die kapasiteit van die leërskaar om na die put afgebring en opgewek te word, te ontken. Dit poog om Christus op `n aparte vlak te plaas, en ontken effektief die menslike posisie om mede-erfgename met Christus te word, en vir God om alles in almal te wees.

Die argument dat Christus God moet wees om vir die mens se sondes te versoen is filosofiese onsin, gebaseer op `n taal beperking in antieke klassieke Grieks, wat geen woord vir agape as die liefde van God het nie, en `n Hebreeuse woord geleen het (vgl. die artikel Die Doel van die Skepping en die Offerande van  Jesus Christus  (Nr. 160)). 

 

Christus moes demonstreer dat hy waardig was om die Hoëpriester van die Leërskare te word deur sy onbaatsugtige offerande. Christus moes een van die leërskaar wees om dit te doen. Mense sterf onbaatsugtelik vir mekaar al die tyd. As Christus nie `n voorafbestaande lid van die Leërskare was nie, dan moes die taak deur iemand anders van die leërskaar verrig word, soos Gabriël. Dit was een van die veronderstellings waarop Satan geoordeel was tydens die versoeking in die woestyn, na die doop van Christus.

 

Christus het `n mens geword in die soortgelyke proses en volgorde as wat ons gode sal word. Hy het neergedaal, gesterwe, was opgewek en het weer teruggekeer in totale gehoorsaamheid deur die krag van die Heilige Gees en die Almag en Alwetendheid van Almagtige God, Eloah, ons Vader, en een Ware God.       

 

 

q